ΟΧΥΡΟ «ΚΥΠΡΟΣ»: Η ΑΠΟΨΗ ΤΗΣ ΠΥΡΑΥΛΙΚΗΣ ΑΜΥΝΑΣ ΣΤΗΝ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗ ΤΗΣ ΑΟΖ
Η χρήση πυραυλικών συστημάτων μεγάλου βεληνεκούς εναντίον αεροσκαφών, πλοίων και επίγειων στόχων ως μέσο αμφισβήτησης της Tουρκικής αεροναυτικής υπεροχής στην περιοχή της Κύπρου.
Γράφει ο Κωνσταντίνος Τόλιας
Οι προ έτους τουρκικές προκλήσεις εντός της Κυπριακής ΑΟΖ επανέφεραν στο προσκήνιο για πρώτη φορά μετά από χρόνια την ναυτική διάσταση της κυπριακής αποτροπής. Η προκλητική στάση της Άγκυρας, έναντι της οποίας η Κύπρος αδυνατεί να προβάλει την παραμικρή αντίδραση εξαιτίας ανυπαρξίας σχετικών ( αεροναυτικών ) μέσων, επιβάλλει την συνολική αναθεώρηση του αμυντικού δόγματος της Κυπριακής Δημοκρατίας, κατά τρόπο που η τελευταία να καταστεί ικανή να προβάλλει αποτρεπτική ισχύ στο σύνολο της επικράτειας της και όχι μόνο στον χερσαίο χώρο. Τους μήνες που ακολούθησαν ακούστηκαν προτάσεις για ενίσχυση της Κυπριακής αεροναυτικής άμυνας στην μορφή της απόκτησης περιπολικών ανοικτής θαλάσσης και πυραυλακάτων. Στις παρακάτω γραμμές θα επιχειρηθεί μια ρεαλιστική προσέγγιση στο όλο ζήτημα, μακριά από μαξιμαλιστικές προτάσεις που δεν λαμβάνουν υπόψη τους τα πραγματικά δεδομένα.
Καταρχήν είναι απαραίτητο να γίνουν κάποιες επισημάνσεις. Δυστυχώς πρέπει να γίνει παραδεκτό πως τα συνολικά μεγέθη της στρατιωτικής αντιπαράθεσης στην Μεγαλόνησο είναι εις βάρος της ελληνικής πλευράς. Ο εχθρός διαθέτει μεγάλη υπεροχή ( συντριπτική στο αεροναυτικό πεδίο ), ενώ τα κατεχόμενα της Βόρειας Κύπρου πρέπει, από στρατιωτικής πλευράς, να αντιμετωπίζονται ως ένα εκτεταμένο προγεφύρωμα που δίνει τη δυνατότητα στον αντίπαλο να απειλεί τα ελεύθερα εδάφη της Κύπρου. Ως εκ τούτου κάθε απόπειρα συμμετρικής πολεμικής αντιπαράθεσης από ελληνικής πλευράς είναι δύσκολο να φέρει κάποιο θετικό αποτέλεσμα. Η ελληνική πλευρά πρέπει να δομήσει την άμυνα της πάνω σε ένα δόγμα ασυμμετρικού πολέμου, λαμβάνοντας υπόψη την συντριπτική υπεροχή του αντιπάλου. Συνέχεια